Tijdens de digitale Algemene Ledenvergadering van 14 oktober 2020 hebben de leden van WeertEnergie een aantal nieuwe bestuursleden benoemd, waaronder Kees de Korver. Het levensverhaal van Kees de Korver leest als een jongensboek. In een notendop is het spannend en avontuurlijk. En dan wonen hij en zijn vrouw Eefie ook nog eens in het ‘spookhuis’ van Weert.

Spookhuis

In de volksmond wordt het huis aan de Eindhovenseweg 93, waar eveneens het paardenbedrijf van Eefie – Stal California CV – is gevestigd, ook wel het ‘spookhuis’ van Weert genoemd. Niet dat er spoken rondzweven. Het dankt zijn naam aan de bijzondere bouw en ’s avonds met de verlichting ziet het er best sprookjesachtig uit. “Toen we het huis vijfentwintig jaar geleden kochten, was het één grote ruïne. Vaak dachten we, waar zijn we aan begonnen. Maar nu willen we er niet meer weg”, lacht Kees de Korver.

Energietransitie

“We hebben het huis helemaal geïsoleerd: het dak, de muren, vloeren en ramen. Maar het blijft een jaren dertig huis. Vorig jaar winter begaf de CV installatie het. Wat nu? Een warmtepomp is voor zo’n huis geen optie. Warmteboilers zijn in ons geval alleen voor warm water te gebruiken en hebben zelfs met subsidie een terugverdientijd van 20 jaar. Het werd een nieuwe HR ketel. “Ik geloof heel erg in de energietransitie, maar het gaat volgens mij alleen lukken als het betaalbaar is en zonder subsidie kan. Om de grote massa mee te krijgen, moet er een aantrekkelijk verdienmodel zijn. De windmolens op de Noordzee worden nu voor het eerst zonder subsidie gebouwd en dat kan het kantelpunt zijn. Maar voorlopig is ook een flinke dosis idealisme onontbeerlijk.”

WeertEnergie

Door zijn zoektocht naar alternatieve energiebronnen, kwam Kees in aanraking met WeertEnergie. “WeertEnergie heeft met weinig mensen veel bereikt. Vanuit idealisme”. Kees is voorstander van burgerparticipatie. “Het is kleinschalig en daardoor herkenbaar voor de mensen. De leden van het eerste uur hebben WeertEnergie succesvol neergezet en overal zaadjes geplant. Maar met het aangaan van grote leningen bij banken en investeerders, heeft het ook behoorlijke verplichtingen op zich genomen. Dan is het goed dat er een professionele, strakke organisatie wordt opgetuigd.”

Jongensboek

Het jongensboek van Kees de Korver begint op 9 juli 1951 als hij in Gorinchem wordt geboren. Op zijn achttiende verhuist hij naar Delft waar hij Werktuigbouw gaat studeren. In zijn studententijd raakt hij in de ban van het roeien en schrijft zich in als lid bij de Delftsche Studenten RoeiVereniging LAGA. Kees vertegenwoordigt Nederland op verschillende grote internationale wedstrijden, waaronder de Olympische Spelen van 1972 in München en van 1976 in Montreal. “Van de aanslag in München heb ik in het Olympisch Dorp weinig meegekregen, maar wat enorm indruk maakte, waren de woorden van IOC voorzitter Samaranch ‘The games must go on’. Een kippenvel moment, doordat ik met een handjevol atleten op het middenterrein van een verder helemaal leeg Olympisch stadion stond. Achteraf besef je dat je deelgenoot was van een stukje geschiedenis.”

Colombia

In zijn studententijd ontdekt Kees dat hij goed is in het coachen. Zo traint hij toproeiers in Delft en in zijn diensttijd op de KMA. Jarenlang blijft hij de roeiers op topniveau trainen en coachen. Ondertussen studeert hij af als ingenieur en studeert daarnaast economie. “Ik was jong en wilde de wereld zien. Weg uit Nederland.” In 1979 gaat Kees werken voor Shell. Via een stop in San Francisco komt hij in de binnenlanden van Colombia terecht. Hij werkt namens Shell aan een groot mijnbouwproject en woont daar in de wildernis samen met zijn vrouw Eefie. “Mijn vrouw was de eerste blanke vrouw op het project en heeft best moeten afzien in het begin.” In die tijd waren er zes guerrillagroepen actief in Colombia, waaronder de FARC met de Nederlandse Tanja Nijmeijer. “Als westerling moest je oppassen dat je niet werd gekidnapt. Een keer zat ik met een aantal locals in een jeep toen we door een guerrillagroep werden staande gehouden. Ze dreigden en hielden een geladen Kalasjnikov onder mijn kin. Gelukkig wilden ze alleen maar sigaretten en konden we daarna doorrijden.”

Amazonegebied

Als hun oudste zoon Niels wordt geboren, keren Kees en zijn vrouw voor het eerst terug naar Nederland. Ze gaan in Wassenaar wonen. Kees gaat werken voor de fameuze strategische planning-groep van Shell en werkt half in Londen en Den Haag. Wanneer Shell Kees enkele jaren later naar Borneo wil uitzenden, krijgt hij ook een goed aanbod van Philips. Hij gaat voor Philips werken en begint zijn introductie in het Belgische Brugge. Na een tijdje doet zich de mogelijkheid voor om samen met zijn gezin met inmiddels 4 zoons naar Manaus, midden in het Amazonegebied van Brazilië, te gaan. Daar ziet Kees welk desastreus effect menselijk handelen op de natuur kan hebben. Naast de enorme branden is hij vooral onder de indruk van het vreselijke effect dat de goudmijnen hebben op de natuur. “De goudstof wordt in goten gedaan, waar het wordt gebonden met kwik. Veel kwik komt in het water en vergiftigt de natuur. In enorme rivieren leefde niks meer. Geen vissen en nauwelijks andere dieren. Het hele ecosysteem ging kapot.” Met zijn buurman, de beroemde primatoloog Marc van Roosmalen trekt Kees regelmatig het oerwoud in om foto’s te maken van de desastreuze ramp die zich in het Amazonegebied voltrekt. “Ongelooflijk hoe gebieden die veel groter zijn dan Nederland worden verwoest door fout gebruik van middelen.”

Van techniek naar sociaal-cultureel

Na een aantal jaren verhuist het gezin Korver voor Philips naar het Duitse Frankfurt. In die tijd vliegt Kees twee keer per maand de wereld over. “Ik besef nu hoe bevoorrecht ik was, maar ook hoe belastend het was voor mijn gezin – en natuurlijk het milieu, maar dat wisten we toen nog helemaal niet.” In Frankfurt raakt Kees naast techniek geïnteresseerd in sociaal culturele zaken. “Philips is een internationaal bedrijf en ik had destijds een managementteam met 5 nationaliteiten. Het intrigeerde me hoe je met mensen met totaal verschillende culturele achtergronden toch samen tot een resultaat kunt komen. Ik heb toen met name geleerd hoe belangrijk een ‘open mind’ is en je je nooit moet laten afleiden door verschil in uiterlijk of culturele verschillen.”

Paarden


Begin jaren negentig doet zich een nieuwe uitdaging voor. Vanuit Eindhoven wordt de techniek van CD’s en CD-ROM’s georganiseerd. Kees wordt daar verantwoordelijk voor. Zijn vrouw Eefie heeft van jongs af aan in Engeland paarden getraind en gefokt. “Ze kan het karakter van een ruiter en paard goed matchen én heeft daar naam in gemaakt. Nu we ons, na zoveel jaren buitenland, in Nederland gingen vestigen, zochten we een locatie met land en stallen voor het paardenbedrijf dat Eefie wilde starten. En zo kwamen uit bij het ‘spookhuis’ in Weert”.


Interim


Ondertussen maakt Kees de balans op en besluit dat hij met zijn gezin niet meer naar het buitenland wil verhuizen. Hij verruilt Philips voor Custom Management in Baarn. Kees wordt één van de vijftien vennoten. Twintig jaar doet hij allerlei interimklussen op directieniveau. Zo ook bij DELTA, de energiemaatschappij van Zeeland. Daar is hij verantwoordelijk voor de splitsing in een netwerk- en commercieel leveringsbedrijf. De problematiek van elektrische netwerken, de introductie van de slimme meter, de kerncentrale in Borssele en de transitie van fossiele naar duurzame energiebronnen waren toen zeer actueel. “Zonnepanelen zaten in mijn portefeuille, maar ook het zoeken naar opslagmogelijkheden voor energie”.

Waterstof

“Toen ik half met pensioen ging, heb ik me onder andere nog beziggehouden met een bedrijf dat bussen ontwikkelt die op waterstof rijden.” Concreet gaat om een proef met een waterstofbus, die in 2021 en 2022 in Flevoland zou moeten rijden. “Welke rol waterstof in de energietransitie kan spelen weet ik niet”, mijmert Kees: “Waterstof is technisch een erg moeilijk product. Als het beschikbaar is als bijproduct van een industrie is het ‘het vloeibare goud’. Of het ooit op een vergelijkbare schaal als aardgas zal worden toegepast, betwijfel ik. Daarnaast vermoed ik dat er nog heel wat water door de Maas zal gaan voor waterstof als tijdelijke energieopslag voor bijvoorbeeld windenergie kan dienen, maar daar zijn zeker veelbelovende ontwikkelingen.”

Terugkijkend is Kees de Korver als globetrotter de wereld overgegaan. Om vervolgens via Europa en Nederland nu zijn verantwoordelijkheid te nemen als bestuurslid van WeertEnergie. “… en hoe meer de wilde haren verdwijnen hoe interessanter ik juist deze lokale initiatieven begin te vinden.”